Συναντήσεις κάτω από το τραπέζι

Εκεί. Εκεί ήταν ο κόσμος του. Κάτω απ' το τραπέζι οι ήχοι είναι διαφορετικοί. Απόκοσμοι. Μακρόσυρτοι. Η κίνηση στο δρόμο, το κλάμα του μωρού χάνονται από τα αυτιά του.

Σύρθηκε από κάτω και τράβηξε την καρέκλα. Αυτό ήταν. Ο Κλήμης και ο Φέγκης. Ο Φέγκης ήταν πάντα εκεί και περίμενε υπομονετικά τον φίλο του. Ο Κλήμης δεν έχανε την ευκαιρία. Περνούσε πολλές ώρες στο καταφύγιο τους. Η εικόνα του Φέγκη πλασμένη από καιρό ήταν η συντροφιά του Κλήμη στα παιχνίδια του, στην αγωνία του, στα γέλια του. Ακόμα και στην γκρίνια του. Εκεί, μαζί κάτω από το τραπέζι. Δεν υπήρχαν πολλά περιθώρια ελιγμών εκεί και αυτό βόλευε τον Κλήμη. Έτσι και αλλιώς δεν μπορούσε να τρέξει σαν τα άλλα παιδιά. Με τα κινητικά προβλήματα που ήταν εμφανή πια ο κόσμος κάτω από το τραπέζι με τον αγαπημένο του φίλο έμοιαζε μαγικός.

Ο Κλήμης χαιρόταν πολύ όταν τον έψαχνε η μητέρα του και δεν μπορούσε να τον βρει. Γιατί όμως ήταν δακρυσμένη όταν εμφάνιζε το κεφάλι του πίσω από το τραπεζομάντηλο; Αυτό ο Κλήμης δεν μπορούσε να το εξηγήσει. Αυτός ήταν ευτυχισμένος με τη συντροφιά του Φέγκη. Η μαμά του γιατί έκλαιγε;

Από εκείνη την κρυψώνα ο Κλήμης είδε τον πατέρα του να χαστουκίζει τη μαμά του. Από εκεί άκουσε για την ανεργία. Από εκεί άκουσε για το θάνατο της γιαγιάς του. Εκεί. Εκεί ένιωσε και τον σεισμό. Εκεί. Πάντα με τον Φέγκη.

Ο μικρός Παραμυθάς

Ο μικρός Άγγελος άρχισε να περπατά στον μακρύ διάδρομο. Παραμυθάς ο ίδιος, τώρα ζούσε μέσα στο παραμύθι του. Οι σκιές δημιουργούσαν ένα τρομακτικό σκηνικό. Ατρόμητος όπως και οι ήρωές των παραμυθιών του συνέχισε τη διαδρομή.

- Γιατί ευχήθηκα να ζήσω ένα παραμύθι;; Φοβάμαι λίγο.

Ένα χέρι τον ακούμπησε στην πλάτη. Κατατρόμαξε. Γύρισε να κοιτάξει. Κανείς.

Στο τέλος του διαδρόμου η πόρτα οδηγούσε σε μια σάλα. Με φώτα. Πολλά φώτα. Στον μαρμάρινο καναπέ κάθονταν σταυροπόδι ένα σκαθάρι και μια χελώνα. Πορτοκαλάδα στο ένα χέρι, μπισκότο στο άλλα. Η συζήτηση τους φαίνονταν έντονη μια και δεν έδωσαν σημασία στην παρουσία του Άγγελου.

Ο μικρός μας παραμυθάς άκουγε την κουβέντα αυτών των περίεργων πλασμάτων αλλά δεν καταλάβαινε τι έλεγαν. Σάστισε. Γύρισε να φύγει αλλά ο διάδρομος είχε εξαφανιστεί. Στα δεξιά του υπήρχε ένα παράθυρο. Από εκεί θα έφευγε αν έβλεπε τα σκούρα.

Ξαφνικά η χελώνα γυρίζει, κοιτάζει τον Άγγελο και λέει “Κάθισε. Σε περιμέναμε”. Κάθισε στον καναπέ και πήρε ένα ποτήρι γάλα που υπήρχε επάνω στο τραπέζι. Όχι, δεν το πήρε μόνος του. Το σκαθάρι του έγνεψε ότι έπρεπε να το πάρει.

“Το ευχήθηκες. Πραγματοποιήθηκε. Ζεις το παραμύθι σου” είπε η χελώνα. Εκείνη τη στιγμή κουνήθηκε ο πολυέλαιος και ακούστηκε μια φωνή “3,2,1” και ένα βιβλίο εμφανίστηκε επάνω στο τραπέζι. Σάστισε ο Άγγελος. Έδειξε θάρρος όμως και σηκώθηκε να το πάρει.

“Είσαι έτοιμος;” ρώτησε η χελώνα αφήνοντας την πορτοκαλάδα επάνω στο τραπέζι,

“Αν ανοίξεις το βιβλίο δεν υπάρχει επιστροφή” είπε το σκαθάρι.

Ο Άγγελος πήρε στα χέρια του το βιβλίο. Έριξε μια ματιά το παράθυρο διαφυγής. Ποιο παράθυρο; Δεν υπήρχε κανένα παράθυρο τώρα.

Άνοιξε το βιβλίο. Λευκή σελίδα η πρώτη. Λευκή σελίδα και η δεύτερη, και η τρίτη και η τέταρτη.

Κοίταξε προς το σκαθάρι κάνοντας έναν μορφασμό που έδειχνε ότι δεν καταλάβαινε.

“Εκεί, εκεί στην βιβλιοθήκη είναι ένα μαγικό γυαλί. Με αυτό θα διαβάσεις το βιβλίο”

Σηκώθηκε και κατευθύνθηκε προς το μαγικό γυαλί. Έτρεμε. Η καρδούλα του χτυπούσε δυνατά. Έπιασε το γυαλί. Γύρισε να κοιτάξει την παράξενη παρέα. Είχαν εξαφανιστεί. Ήταν μόνος του τώρα. 

Άνοιξε το βιβλίο στην πρώτη σελίδα και κοίταξε μέσα από το μαγικό γυαλί.

“Μια φορά και έναν καιρό ήταν ένα παιδάκι που αγαπούσε τα ουράνια τόξα....”

Ο Άγγελος χαμογέλασε.

Εσωτερικό ταξίδι στη ψυχή

Η φίλη μου η Μαρία έγραψε: Νεα πρόκληση:Εσωτερικό ταξίδι στη ψυχή!Τίτλος ενος κειμένου, μιας στιγμιαιας σκέψης, μιας στιγμής!!Διάρκεια πρόκλησης τρείς μέρες!!!



- ΔΕΝ ΠΙΑΝΩ ΤΙΠΟΤΑ. ΔΩΣΕ ΡΕΥΜΑ
..........
..........
- ΞΑΝΑ. ΣΤΗΝ ΑΚΡΗ. ΠΡΟΣΟΧΗ!!! ΔΙΝΩ ΡΕΥΜΑ
..........

Ποιοι είναι αυτοί;; Γιατί φωνάζουν;; Τι με πιέζει στο στήθος;;
Είναι πολύ όμορφο να ζεις σε αυτό τον παράδεισο. Τι γλυκιά στιγμή. Δροσερό αεράκι, φως παντού, αγαλλίαση στην ψυχή. Νιώθω να πετάω.

- Κωστή άσε τα παιχνίδια και έλα για φαγητό.
- Πετάω μαμά. Δες με. Μπαμπαααααά. Κοίτα με, πετάωωωωω. Βρουουουουμ.
Σας αγαπώ πολύ. Μαμά δώσε μου τον αδελφούλη μου αγκαλιά να πετάξουμε μαζί. Θα τον προσέχω!!
- Τρελόπαιδο. Πρόσεχε. Πρόσεχε θα χτυπήσεις. Γιώργο νιώθω ευτυχισμένη. Κοίταξε τα αγγελούδια μας. Είναι, εμείς. Είναι, οι δυο μας.

- ΕΝΑ, ΔΥΟ....

- Ναι...εμπρός... ο Κωστής είμαι Κωνσταντίνα. Τι κάνεις;;
- Διαβάζω Κωστή. Η κυρία μάς έβαλε πολλά. Διάβασες εσύ;;
- Κωνσταντίνα θα κάνω πάρτυ το Σάββατο για τα γενέθλια μου. Θα έρθεις;; Μη πεις όχι. Ξέρεις ότι σ' αγαπώ.
- Κωστή!!! αυτά είναι για τους μεγάλους. Θα έρθω φυσικά. Διάβαζα ιστορία. Η κατάκτηση της Μεσοποταμίας από τον Μέγα Αλέξανδρο θεωρείται επίτευγμα στρατιωτικό αλλά και πολιτιστικό. Η υποστήριξη των στρατευμάτων του ήταν αξιοθαύμαστη αλλά και η ενσωμάτωση των κοινωνιών με τις διαφορετικές κουλτούρες παράδειγμα προς μίμηση. Κωστή;; Είσαι στη γραμμή ή μιλάω μόνη μου;;
- Μου αρέσει να σε ακούω. Μίλα μου.
- Έλα ρε Κωστή. Τι ώρα είναι το πάρτυ;;

- ΤΡΙΑ, ΤΈΣΣΕΡΑ....

- Ελένη τι θα κάνει ο Κωστής;; Πάλι δεν πέρασε στο Πανεπιστήμιο. Στεναχωριέμαι.
- Γιώργο, ο Κωστής είναι έξυπνο παιδί. Θα τα καταφέρει στη ζωή του. Μη στεναχωριέσαι, θα πάθεις και τίποτα.
- Μαμά, μπαμπά, έχω να σας ανακοινώσω τις αποφάσεις μου. Θα ήθελα την υποστήριξη σας. Μετά και την φετινή αποτυχία να περάσω στο Πανεπιστήμιο θα πάω φαντάρος. Μόλις τελειώσω θα φύγω στην Αγγλία. Στον ξάδελφό μου τον Ανέστη. Εκεί θα ασχοληθώ με τους υπολογιστές.
- Τι λες παιδί μου. Τι υπολογιστές και χαζά είναι αυτά. Βρες μια δουλειά να βγάζεις το ψωμί σου. Γιώργο...τι λες εσύ;;
- Κωστή είμαι μαζί σου. Διαβάζω ότι οι υπολογιστές είναι το μέλλον. Όλα με υπολογιστές θα γίνονται.

- ΠΕΝΤΕ, ΕΞΙ

- Ρε ΣΤΡΑΒΑΚΑ, ΨΑΡΟΎΓΚΛΑ...όταν βλέπεις το πουλί θα κάθεσαι προσοχή. Για να δω τι γράφεις εκεί. Σε γκόμενα γράφεις ρε..
- Μη, μη. Άστο αυτό είναι δικό μου.
- Τι λες ρε ψάρακα!!!! Για ακούστε όλοι "Κωνσταντίνα άρχισα να φοβάμαι ότι θα σε χάσω. Καταλαβαίνω ότι οι γονείς σου σε πιέζουν. Τρελαίνομαι και μόνο που το σκέφτομαι" χα χα χα χα Χυλόπιτα. Η γκόμενα τον άφησε!!!
- ΔΩΣΤΟ μου είπα. ΔΩΣΤΟ μου.
- Ρε μαμόθρεφτο μη κλαίς. Ρε αυτός έβαλε τα κλάματα.

-ΕΠΤΑ, ΟΚΤΩ....

- Κωστή το ξέρω ότι θα είναι δύσκολο αλλά ο Διευθυντής νότιας Ευρώπης ζήτησε εσένα προσωπικά να αναλάβεις το project για την προώθηση των φορητών υπολογιστών. Η επιστροφή σου στην Ελλάδα ίσως αναστατώσει τη ζωή σου. Ίσως σε γεμίσει με άγχος για επιτυχία. Είναι όμως η ευκαιρία της ζωής σου.
- Το μόνο που θα με δυσκολέψει είναι να οδηγώ στα δεξιά. Από την ημέρα που έφυγα από την Ελλάδα δεν έχω επιστρέψει. Δεκαπέντε χρόνια τώρα.
- Γιατί Κωστή μου αυτή η απομόνωση;; η αυτοεξορία;
- Άφησα ένα πολύ αγαπημένο πρόσωπο πίσω. Πονάω για αυτό. Έχω κλάψει. Κάποια βράδια κλαίω ακόμη.

- ΕΝΝΙΑ, ΔΕΚΑ

- Μαμά ... έλα καλησπέρα
- Κωστή έλα γρήγορα...ο μπαμπάς σου δεν είναι καλά
τουτ τουτ τουτ τουτ ----------

- ΕΝΤΕΚΑ, ΔΩΔΕΚΑ

- Κωστή έχω δυσάρεστα νέα.
- Τι έγινε αδελφέ μου;; Με τρομάζεις.
- Καρκίνος. Στάδιο τέσσερα.
- Δηλαδή;;
- Εξάπλωση σε όλα τα όργανα. Επιθετικός. Έναν, δυο μήνες ζωής. Κωστή δεν θέλω να πεθάνω. Δεν έζησα όσο θα ήθελα. Τα παιδιά μου Κωστή. Είμαι μόλις σαρανταπέντε χρονών. Η Θάλεια... πως θα τα βγάλει πέρα μόνη της με δυο παιδιά;;

- ΔΕΚΑΤΡΙΑ, ΔΕΚΑΤΕΣΣΕΡΑ

- Δεν μας τα είχες πει αυτά!!! Συγγραφέας στα γεράματα!!
- Έλαααα. Όχι και γεράματα. Χρόνια γράφω. Ξεκίνησα στο Λονδίνο. Αγγλικά στην αρχή, αλλά γρήγορα επέστρεψα στα ελληνικά. Πιο εύκολα να εκφράσεις τα συναισθήματά σου στη μητρική γλώσσα.
- Με ξάφνιασες με τη θεματολογία σου. Εσύ, ένας πετυχημένος μάνατζερ, υπουργός Εργασίας, ένας καθαρά τεχνοκράτης να γράψεις συναισθηματική νουβέλα;;
- Έχει και στοιχεία πολιτικά και τεχνοκρατικά το κείμενο.
- Ναι. Μόνο στοιχεία. Είναι πλυμμηρισμένο από συναίσθημα. Το διάβαζα και δάκρυζα.
- Έλα Θανάση, μην υπερβάλεις.
- Κωστή γνωριζόμαστε τόσα χρόνια. Αυτή την πλευρά σου την αγνοούσα. Έχει στοιχεία αυτοβιογραφίας;;
- Όνειρα και πόθους που έμειναν ανεκπλήρωτοι.

- Κωστή συγχαρητήρια. Μάλλον...μάλλον για εμένα μιλάει το βιβλίο.
- Η κυρία;; Γνωριζόμαστε. Τα μάτ......Κων.....
- Ναι.
- Καλή μου.

- ΔΕΚΑΠΕΝΤΕ

Δυο όμορφες φιγούρες με λευκά λούχα περπατούν δίπλα στη θάλασσα. Φως παντού. Ένα δροσερό αεράκι κυματίζει τα ανάλαφρα υφάσματα που είναι τυλιγμένες. Ένας άντρας, μια γυναίκα. Το  μυαλό τους για πάντα μαζί, τα σώματα μετά από πολλές δεκαετίες έσμιξαν. Χέρι χέρι προχωρούσαν. Πετούσαν. Κοίταξαν ασυναίσθητα τον ουρανό. Λένε ότι στις ευτυχισμένες στιγμές κοιτάς τον ουρανό. Άργησε αλλά ήρθε η ευτυχία. Πέντε χρόνια. Αρκετά;; Υπήρξαν τουλάχιστον. Τώρα, στην εκπλήρωση του έρωτα είναι η καλύτερη ώρα να χαθείς.

- ΔΥΟ ΕΜΦΥΣΗΣΕΙΣ.
- ΕΝΑ....
- ΔΥΟ.....
- Δεν νιώθω παλμό. Είναι αργά.

-Καλέ μου Κωστή. Θα σε βρω πάλι. Να περπατήσουμε χέρι χέρι. Στο δροσερό αεράκι, στο φως. Όπως σου αρέσει..