Συναντήσεις κάτω από το τραπέζι

Εκεί. Εκεί ήταν ο κόσμος του. Κάτω απ' το τραπέζι οι ήχοι είναι διαφορετικοί. Απόκοσμοι. Μακρόσυρτοι. Η κίνηση στο δρόμο, το κλάμα του μωρού χάνονται από τα αυτιά του.

Σύρθηκε από κάτω και τράβηξε την καρέκλα. Αυτό ήταν. Ο Κλήμης και ο Φέγκης. Ο Φέγκης ήταν πάντα εκεί και περίμενε υπομονετικά τον φίλο του. Ο Κλήμης δεν έχανε την ευκαιρία. Περνούσε πολλές ώρες στο καταφύγιο τους. Η εικόνα του Φέγκη πλασμένη από καιρό ήταν η συντροφιά του Κλήμη στα παιχνίδια του, στην αγωνία του, στα γέλια του. Ακόμα και στην γκρίνια του. Εκεί, μαζί κάτω από το τραπέζι. Δεν υπήρχαν πολλά περιθώρια ελιγμών εκεί και αυτό βόλευε τον Κλήμη. Έτσι και αλλιώς δεν μπορούσε να τρέξει σαν τα άλλα παιδιά. Με τα κινητικά προβλήματα που ήταν εμφανή πια ο κόσμος κάτω από το τραπέζι με τον αγαπημένο του φίλο έμοιαζε μαγικός.

Ο Κλήμης χαιρόταν πολύ όταν τον έψαχνε η μητέρα του και δεν μπορούσε να τον βρει. Γιατί όμως ήταν δακρυσμένη όταν εμφάνιζε το κεφάλι του πίσω από το τραπεζομάντηλο; Αυτό ο Κλήμης δεν μπορούσε να το εξηγήσει. Αυτός ήταν ευτυχισμένος με τη συντροφιά του Φέγκη. Η μαμά του γιατί έκλαιγε;

Από εκείνη την κρυψώνα ο Κλήμης είδε τον πατέρα του να χαστουκίζει τη μαμά του. Από εκεί άκουσε για την ανεργία. Από εκεί άκουσε για το θάνατο της γιαγιάς του. Εκεί. Εκεί ένιωσε και τον σεισμό. Εκεί. Πάντα με τον Φέγκη.