Η πόρτα

Ήμουν στην ώρα μου. Έφτασα ίσως και νωρίτερα. Μαζεύονταν ο κόσμος σιγά σιγά. Αμούστακα παιδιά ήμασταν όλοι. 

Κάποιος στο βάθος άρχισε να διαβάζει ονόματα και ένας ένας να περνούν την πόρτα.

Κόντευε να σπάσει η καρδιά μου. Μα...γιατί δεν έλεγε το δικό μου όνομα; Όχι δεν ήταν δυνατόν. 

Είχα έρθει σωστά αυτή τη φορά. Στο σωστό μέρος. Τη σωστή ημέρα. Τη σωστή ώρα.

Αααααα να....με φώναξε. "ΕΓΩ, ΕΓΩ είμαι" Προχώρησα. Έτρεμα. Η πόρτα ήταν εκεί. Έστεκε. Την πέρασα. Αυτό ήταν. Ισοπέδωση, Ιδρώτας, Αγωνία,, Πόνος αλλά και Ελπίδα, Συντροφικότητα.

Η πόρτα άνοιγε σπάνια στην αρχή. Μετά ήταν πάντα ανοιχτή. Κάποιοι έφυγαν. Κάποιοι έφυγαν νωρίς. Τους θυμάμαι όλους. Έναν, έναν.

Περνάει ο καιρός. Η οικογένεια όμως; Η μεγάλη αυτή οικογένεια; Άλλαξαν τα μέρη, άλλαξαν τα πρόσωπα. Άλλαξαν οι απαιτήσεις. Η αγωνία εκείνης της πρώτης εκείνης ημέρας ίδια. 

Τελειώνει ο χρόνος. Βλέπω την πόρτα από την άλλη πλευρά. Έτοιμη να ανοίξει για να φύγω. Χαίρομαι. Χαμογελώ. Κάποιοι περιμένουν από έξω. Όπως τότε εγώ. Παιδιά με όνειρα.

Αξία

 - Έλα, έλα να δεις!! Θέλω να με ζωγραφίσουν μπαμπά. Σε παρακαλωωώ μπαμπά.

- Μα....λες;

Κοντοστάθηκα και έπιασα την κόρη μου από το χέρι. Εκείνη την ώρα ένα ζευγάρι όμορφο έστεκε απέναντι από τη ζωγράφο. Χαμογελούσαν. Έδειχναν να απολαμβάνουν τη στιγμή. Ήταν δεν ήταν είκοσι χρονών ο καθένας. Της κρατούσε χαμηλά το χέρι. Κλεφτά γύριζε αυτή και έβλεπε τον έρωτά της. Η ζωγράφος άλλαζε μολύβια. Έκοβε γωνίες. Η δροσιά του δειλινού στο νησί και ο ήχος από το ακορντεόν συμπλήρωναν αυτόν τον υπέροχο πίνακα. Ζωντανός, πολυαισθητικός πίνακας. Η αποτύπωση αυτή θα βρίσκεται τώρα στο σπίτι του αγαπημένου ζευγαριού. Όπως και της κόρης μου, στο δικό της δωμάτιο.