Ζωή μου!!

Η Ειρήνη σηκώθηκε απότομα και στάθηκε μπροστά στο

παράθυρο. Το δωμάτιο όπως ήταν μισοφωτισμένο έδινε στην

όμορφη αυτή κοπέλα μια διάπλαση μοναδική.

- Δεν θέλω να κλαις Κώστα. Μου κάνει εντύπωση. Αντί να

ζητήσεις συγγνώμη, κλαις. Κλαις και δεν μιλάς…. Ούρλιαξε

τέλος πάντων.

Ο Κώστας είχε κρύψει το πρόσωπό στα χέρια του. Οι σκέψεις

και οι εικόνες που έβλεπε δεν είχαν σχέση με την πραγματικότητα.

Δυο μέρες νωρίτερα επιστρέφοντας το βράδυ από τη δουλειά

είχε ένα ατύχημα με το αυτοκίνητο. Στο πίσω κάθισμα ήταν η μικρή

τους Ζωή. "Ακαριαίος" είπαν στο Νοσοκομείο. "Θετικό το

αλκοτέστ" έγραψε ο τροχονόμος. Θρήνος.

- Εσύ φταις. ΕΣΥ!!! Κάθε βράδυ ερχόσουν και βρωμούσε το

χνώτο σου. Κάθε βράδυ. ΣΕ ΣΙΧΑΙΝΟΜΑΙ.

…………

Θα σε στοιχειώνει αυτή η διαδρομή. Μπαλέτο-σπίτι. Δεν

φτάσατε ποτέ. Δεν έφτασε ποτέ…. Ζωή μου!!!!

Λυγμοί. Έκλαιγε με λυγμούς ο Κώστας. Δάκρυα δεν έτρεχαν. Οι

λέξεις μισές στο μυαλό του, δεν έβγαιναν.

Σκοτείνιασε. Η φιγούρα στο παράθυρο έχασε το σχήμα της.

Σιωπή. Θλίψη. Πόνος. Οργή και κατάρες.

Ζωή μου!!

Εφηβικά μυστικά

Μου έλεγες να πάμε κρυφά, μετά το φροντιστήριο.

Παρασκευή μετά το μάθημα των αγγλικών. 7:30 θα ήταν νύχτα

ακόμη και δεν θα μας έβλεπε κανείς.

Την ημέρα που σου είπα "εντάξει ρε μαλάκα πάμε"

με κοίταξες με γουρλωμένα μάτια. Τόσο καιρό κρυβόσουν πίσω από

τη δική μου άρνηση. Τους δικούς μου φόβους. Τις δικές μου

αναστολές. Τις 400δρχ τις εξασφάλισα από το χαρτζιλίκι του

παππού.

Θυμάσαι πόσο αφηρημένοι ήμασταν στο μάθημα; Όταν

χαθήκαμε στο σκοτάδι οι καρδιές μας χτυπούσαν δυνατά. Στη

στροφή που είδαμε το κόκκινο φωτάκι κοντοσταθήκαμε για λίγο

αλλά δεν σου άφησα περιθώρια. Είχε έρθει η μέρα μας.

Παχουλή, ξανθιά, με το μαλλί φτιαγμένο σε κομμωτήριο. Γύρω στα 40;; «Σούλα» έγραφε η ταμπέλα δίπλα στην πόρτα. Ευδιάθετη

μας καλωσόρισε και μας χαμογέλασε.

Φοβόμουν. Με είχε πιάσει ζαλάδα. Ήθελα να ξεράσω. Όταν χάθηκες στο διάδρομο κόντεψα να το βάλω στα πόδια. Έμεινα όμως. Θυμάμαι τη βαριά από άρωμα ατμόσφαιρα. Έκανε τρεις

μέρες να φύγει από τη μύτη μου, εκεί κολλημένη. Αιώνας μου φάνηκε μέχρι να σε ξαναδώ. Όταν φάνηκες χαμογελαστός, αναθάρρησα. Μίλησα αλλά δεν ακούστηκα. Η κα Σούλα μου

έγνεψε να την ακολουθήσω.

Το μόνο που θυμάμαι μετά ήταν να τρέχουμε. Να τρέχουμε χωρίς να κοιταζόμαστε. Ήταν 13 του Μάρτη του ’73. Σαν σήμερα.

13 του Μάρτη.