Ζωή μου!!

Η Ειρήνη σηκώθηκε απότομα και στάθηκε μπροστά στο

παράθυρο. Το δωμάτιο όπως ήταν μισοφωτισμένο έδινε στην

όμορφη αυτή κοπέλα μια διάπλαση μοναδική.

- Δεν θέλω να κλαις Κώστα. Μου κάνει εντύπωση. Αντί να

ζητήσεις συγγνώμη, κλαις. Κλαις και δεν μιλάς…. Ούρλιαξε

τέλος πάντων.

Ο Κώστας είχε κρύψει το πρόσωπό στα χέρια του. Οι σκέψεις

και οι εικόνες που έβλεπε δεν είχαν σχέση με την πραγματικότητα.

Δυο μέρες νωρίτερα επιστρέφοντας το βράδυ από τη δουλειά

είχε ένα ατύχημα με το αυτοκίνητο. Στο πίσω κάθισμα ήταν η μικρή

τους Ζωή. "Ακαριαίος" είπαν στο Νοσοκομείο. "Θετικό το

αλκοτέστ" έγραψε ο τροχονόμος. Θρήνος.

- Εσύ φταις. ΕΣΥ!!! Κάθε βράδυ ερχόσουν και βρωμούσε το

χνώτο σου. Κάθε βράδυ. ΣΕ ΣΙΧΑΙΝΟΜΑΙ.

…………

Θα σε στοιχειώνει αυτή η διαδρομή. Μπαλέτο-σπίτι. Δεν

φτάσατε ποτέ. Δεν έφτασε ποτέ…. Ζωή μου!!!!

Λυγμοί. Έκλαιγε με λυγμούς ο Κώστας. Δάκρυα δεν έτρεχαν. Οι

λέξεις μισές στο μυαλό του, δεν έβγαιναν.

Σκοτείνιασε. Η φιγούρα στο παράθυρο έχασε το σχήμα της.

Σιωπή. Θλίψη. Πόνος. Οργή και κατάρες.

Ζωή μου!!