Άνοιξε την πόρτα και προχώρησε. Πάντα αμίλητη. Με τον δικό της μοναδικό τρόπο, σαν μπαλαρίνα στη σκηνή, στάθηκε τελικά στην αγαπημένη της γωνιά. Από μικρή της άρεσε να απομονώνεται στο μπαλκόνι και να παρατηρεί τη γειτονιά.
Αυτή την ώρα τα χρώματα του δειλινού έλουζαν τον τόπο. Γκρι, ροζ, κόκκινο και πορτοκαλί είχαν απλωθεί στον καμβά. Μέσα Δεκέμβρη και τα σπίτια στολισμένα. Λαμπάκια παντού. Σε κάθε γωνιά. Απέναντι η οικογένεια με τα δίδυμα παιδάκια είχαν πάρτι. Αυτοσχέδιο. Έτσι και αλλιώς απαγορευόταν να βγουν έξω. Τα μικρά μπουσουλούσαν στο χαλί και το μεγάλο έπαιζε ένα τρίγωνο κάνοντας πρόβα για τα κάλαντα. Ένα δάκρυ κύλισε από τα μάτια της Αλεξάνδρας. Λίγα μόλις χρόνια πριν γύριζε σε αυτά τα σπίτια και έλεγε τα κάλαντα.
Έπιασε τις ρόδες από το καρότσι της και άλλαξε θέση. Το ατύχημα την είχε καθηλώσει. Η καθημερινή απογευματινή της έξοδος στο μπαλκόνι ήταν μια αντίσταση στη μοναξιά και στην κατάθλιψη.
Σαν τη χορεύτρια που υποκλίνεται στο τέλος της παράστασης επέστρεψε στο σαλόνι του σπιτιού της για να ασχοληθεί με την αγαπημένη της γραφή. Το ποίημα είχε μείνει στη μέση....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου