ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ

της Ελένης Γκαϊτατζή


Χριστούγεννα!
Ο δήμαρχος εφέτος έδωσε εντολή
βεγγαλικά πολλά να ρίξουν στην πλατεία!
Θέλει επισημότητα και φαντασμαγορία
η συνειδητοποίηση του τίποτα!

Χρόνια, τώρα, σαν τη στρουθοκάμηλο
δε θέλουμε να δούμε την ουσία.
Σκύβουμε, όλο και πιο χαμηλά,
χώνοντας, όλο και πιο βαθιά,
το κεφάλι στα σκουπίδια,
νομίζοντας οι νήπιοι, πως έτσι θα σωθούμε,
ψάχνοντας, πονηρά, για επιφάσεις …

Χριστούγεννα!
Πώς λάμπει η σπατάλη
στης πόλης τα μπαλκόνια!

Μέσα στα σπίτια αβάσταχτο σκοτάδι.
Ευχές βγαλμένες από ψεύτικες φωνές.
Δήθεν αισιόδοξα μηνύματα,
απρόσωπα και χιλιοπατημένα
σαν τα κουμπιά των κινητών μας τηλεφώνων…

Δύο χιλιάδες τόσες λύπες, πόνοι, απογοητεύσεις,
αρρώστιες, θάνατοι, προβλήματα…
χορεύουν θλιβερά
κι ανάμεσά τους ένα φως αχνό,
μια σπίθα ζεστασιάς, η αγάπη!

Χριστούγεννα!
Ακόμα σκέφτομαι το δέντρο τού καλοκαιριού
που’ γινε κάρβουνο μες στην καρδιά μου…

Κοιτάζω στη βιτρίνα, το στολισμένο έλατο.
«Γέλα παλιάτσο!» του λέω ψιθυριστά.
Δε θέλω, βλέπετε, η άχαρη φωνή μου
να χαλάσει το…κέφι της γιορτής!

Χριστούγεννα!
Είναι μεγάλη η μοναξιά αυτής της μέρας,
που όλα τα μεγαλώνει όπως την ηλικία της!
Κάθομαι στα σκαλοπάτια του Δημοτικού Θεάτρου
που είναι σκοτεινό, όπως οι σκέψεις μου.
Κοιτάζω τ’ άστρα…Προσμένω το αύριο,
γυμνό, χωρίς λαμπιόνια και στολίδια…



Πειραιάς, 15/12/2006