Η πόρτα

Ήμουν στην ώρα μου. Έφτασα ίσως και νωρίτερα. Μαζεύονταν ο κόσμος σιγά σιγά. Αμούστακα παιδιά ήμασταν όλοι. 

Κάποιος στο βάθος άρχισε να διαβάζει ονόματα και ένας ένας να περνούν την πόρτα.

Κόντευε να σπάσει η καρδιά μου. Μα...γιατί δεν έλεγε το δικό μου όνομα; Όχι δεν ήταν δυνατόν. 

Είχα έρθει σωστά αυτή τη φορά. Στο σωστό μέρος. Τη σωστή ημέρα. Τη σωστή ώρα.

Αααααα να....με φώναξε. "ΕΓΩ, ΕΓΩ είμαι" Προχώρησα. Έτρεμα. Η πόρτα ήταν εκεί. Έστεκε. Την πέρασα. Αυτό ήταν. Ισοπέδωση, Ιδρώτας, Αγωνία,, Πόνος αλλά και Ελπίδα, Συντροφικότητα.

Η πόρτα άνοιγε σπάνια στην αρχή. Μετά ήταν πάντα ανοιχτή. Κάποιοι έφυγαν. Κάποιοι έφυγαν νωρίς. Τους θυμάμαι όλους. Έναν, έναν.

Περνάει ο καιρός. Η οικογένεια όμως; Η μεγάλη αυτή οικογένεια; Άλλαξαν τα μέρη, άλλαξαν τα πρόσωπα. Άλλαξαν οι απαιτήσεις. Η αγωνία εκείνης της πρώτης εκείνης ημέρας ίδια. 

Τελειώνει ο χρόνος. Βλέπω την πόρτα από την άλλη πλευρά. Έτοιμη να ανοίξει για να φύγω. Χαίρομαι. Χαμογελώ. Κάποιοι περιμένουν από έξω. Όπως τότε εγώ. Παιδιά με όνειρα.