Δεν ζήτησα τίποτα.
Δεν ζήτησα ποτέ τίποτα.
Μόνο σιωπή, όνειρα και σπίθες στα μάτια.
Μουσική. Ναι. Πάντα υπήρχε μουσική.
Τα στήθη φούσκωναν και κάποιες φορές κόβονταν η ανάσα.
Η αναζήτηση για ένα χαμόγελο, ένα σημάδι.
Ποτέ.
Γκρίζο το χρώμα της απόκρισης.
Σοκολατάκι λικέρ η γεύση αλλά το σχήμα αλλόκοτο.
Η επίγευση στεγνή.
Στεγνό και ψυχρό και το βλέμμα του τοίχου απέναντι.
Ψυχρό όπως το αεράκι που σε πήρε μακρυά.
Η πρόκληση :
Κάθισε αναπαυτικά στην καρέκλα του. Δεν ήταν η πρώτη φορά που ερχόταν. Κοίταξε τριγύρω. Αίγλη. Όχι πλούτος. Μόνο καλή αισθητική. Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης. Κτισμένο δίπλα στη θάλασσα με μια εξαιρετική αίθουσα εκδηλώσεων. Σήμερα ήταν όμως μια ιδιαίτερη εκδήλωση. Καρυοθραύστης!! Και τι έκανε ιδιαίτερη αυτή την εκδήλωση; Κάθε Χριστούγεννα ο Καρυοθραύστης και η Λίμνη των Κύκνων έχουν την τιμητική τους.
Μια μικρή μπαλαρίνα κάνει σήμερα τη διαφορά. Παπουτσάκια, πουέντ, φουστίτσα, φρουφρού. Τα είχαν φροντίσει από καιρό τώρα. Χτένισμα, βάψιμο. Αααα και το χεράκι ιδρωμένο. Είχε αγωνία για να βρει τις φίλες και τη δασκάλα της.
Χαμηλώνουν τα φώτα. Αρχίζει η μελωδία. Ξεκίνησαν. Το περίμενε μέρες τώρα. Νάτη, νάτη. Πολλές μπαλαρίνες επάνω στη σκηνή. Μία έβλεπε. Μόνο. Νιώθει κάποιον να τον σκουντάει. Η γυναίκα του
- Αγάπη μου, δάκρυσες; Είναι υπέροχο το κοριτσάκι μας.
Η μουσική του Τσαϊκόφσκι συνέχισε να γεμίζει την αίθουσα.
Χρόνια Πολλά, Καλά Χριστούγεννα
Άνοιξε την πόρτα και προχώρησε. Πάντα αμίλητη. Με τον δικό της μοναδικό τρόπο, σαν μπαλαρίνα στη σκηνή, στάθηκε τελικά στην αγαπημένη της γωνιά. Από μικρή της άρεσε να απομονώνεται στο μπαλκόνι και να παρατηρεί τη γειτονιά.
Αυτή την ώρα τα χρώματα του δειλινού έλουζαν τον τόπο. Γκρι, ροζ, κόκκινο και πορτοκαλί είχαν απλωθεί στον καμβά. Μέσα Δεκέμβρη και τα σπίτια στολισμένα. Λαμπάκια παντού. Σε κάθε γωνιά. Απέναντι η οικογένεια με τα δίδυμα παιδάκια είχαν πάρτι. Αυτοσχέδιο. Έτσι και αλλιώς απαγορευόταν να βγουν έξω. Τα μικρά μπουσουλούσαν στο χαλί και το μεγάλο έπαιζε ένα τρίγωνο κάνοντας πρόβα για τα κάλαντα. Ένα δάκρυ κύλισε από τα μάτια της Αλεξάνδρας. Λίγα μόλις χρόνια πριν γύριζε σε αυτά τα σπίτια και έλεγε τα κάλαντα.
Έπιασε τις ρόδες από το καρότσι της και άλλαξε θέση. Το ατύχημα την είχε καθηλώσει. Η καθημερινή απογευματινή της έξοδος στο μπαλκόνι ήταν μια αντίσταση στη μοναξιά και στην κατάθλιψη.
Σαν τη χορεύτρια που υποκλίνεται στο τέλος της παράστασης επέστρεψε στο σαλόνι του σπιτιού της για να ασχοληθεί με την αγαπημένη της γραφή. Το ποίημα είχε μείνει στη μέση....
Συνθήκες :
1) Κρίστι, απροσδιόριστου φύλου, 30 ετών. Εργαζόμενο σε τηλεφωνικό κέντρο μεγάλης εταιρίας. Του αρέσουν τα ταξίδια και ονειρεύεται να κάνει οικογένεια. Μοναχικό άτομο που έχει δεχτεί λεκτική και σωματική βία στο παρελθόν.Πιστεύει ότι είναι συντηρητικό και δεν προκαλεί. Ευγενικό και δεν τσιγκουνεύεται συναισθήματα και χρήματα. Έχει συγκροτημένο λόγο και Πανεπιστημιακή μόρφωση.
2) Περιμένει έξω από μια κλινική covid-19 να βγουν τα αποτελέσματα του test που έχει κάνει.
3) Περνά μπροστά του ένα φορείο πηγαίνει προς τη ΜΕΘ έναν διασωληνωμένο.
Καθόμουν μόνο μου. Δεν με πλησίαζε κανείς. Ίσως τους τρόμαζε,ως συνήθως, ότι δεν μπορούσαν να διαπιστώσουν εάν ήμουν άντρας ή γυναίκα. Αυτό τρομάζει τους ανθρώπους. Ε, και. Εμένα δεν μου καίγεται καρφί. Έτσι είμαι. Και ας μην έχω φίλους. Το βίωσα στο παρελθόν στο πετσί μου. Κυριολεκτικά. Όταν τελείωσα το Πανεπιστήμιο .......ΜΑ τι σκέφτομαι;;
Σύνελθε Κρίστι. Περιμένεις αποτελέσματα του test για την covid. Η κλινική είναι γεμάτη αρρώστους με αυτή την κατάρα. Πού πάει το μυαλό σου!! Συ-γκε-ντρώ-σου. Τι θα κάνω αν είναι θετικό; Ποιος θα ανησυχήσει για εμένα; Θα κλάψει κάποιος αν πεθάνω;
- Στην άκρη, στην άκρη...Κατερίνα δώσε οξυγόνο. Ανοίξτε χώρο. Πάμε για ΜΕΘ Κατερίνα. Τον χάνουμε.
Παναγιά μου!! Τι συμβαίνει; Διασωλήνωση. Τα άκουγα μόνο στην τηλεόραση. Αχ..δεν αισθάνομαι καλά. Ταχυπαλμία. Θα λιποθυμήσω. Μα....επικαλέστηκα την Παναγία; Εγώ; Στα δύσκολα όλα αλλάζουν. Δεν είμαι καλά.
- Ο κύριος Παπαδόπουλος;!!; Τα αποτελέσματα του test είναι έτοιμα.
Ωωωω. Πρέπει να ανταποκριθώ στο "κύριος Παπαδόπουλος"....
- Εγώ είμαι....εγώ....
Σαν τη σκιά πέρασε δίπλα μου
Μαύρο αερικό
Κρυμμένο κάτω από από τα ράσα
Ευλογία και τιμωρία
Έσταζαν αίμα και δάκρυα παντού
Έκλαιγαν οι μανάδες, έσκουζαν τα ζώα
Ανακατεμένοι όλοι, υγιείς και σακάτηδες
Μαρτύριο για τους πολλούς, αγαλλίαση για τους λίγους
Τελειωμό δεν είχε αυτή η τρέλα
Τώρα κανείς δεν θυμάται πόσο κράτησε
Η απόσταση του χρόνου μας ξεγελά πια
Ξεχάσαμε
Ήμουν στην ώρα μου. Έφτασα ίσως και νωρίτερα. Μαζεύονταν ο κόσμος σιγά σιγά. Αμούστακα παιδιά ήμασταν όλοι.
Κάποιος στο βάθος άρχισε να διαβάζει ονόματα και ένας ένας να περνούν την πόρτα.
Κόντευε να σπάσει η καρδιά μου. Μα...γιατί δεν έλεγε το δικό μου όνομα; Όχι δεν ήταν δυνατόν.
Είχα έρθει σωστά αυτή τη φορά. Στο σωστό μέρος. Τη σωστή ημέρα. Τη σωστή ώρα.
Αααααα να....με φώναξε. "ΕΓΩ, ΕΓΩ είμαι" Προχώρησα. Έτρεμα. Η πόρτα ήταν εκεί. Έστεκε. Την πέρασα. Αυτό ήταν. Ισοπέδωση, Ιδρώτας, Αγωνία,, Πόνος αλλά και Ελπίδα, Συντροφικότητα.
Η πόρτα άνοιγε σπάνια στην αρχή. Μετά ήταν πάντα ανοιχτή. Κάποιοι έφυγαν. Κάποιοι έφυγαν νωρίς. Τους θυμάμαι όλους. Έναν, έναν.
Περνάει ο καιρός. Η οικογένεια όμως; Η μεγάλη αυτή οικογένεια; Άλλαξαν τα μέρη, άλλαξαν τα πρόσωπα. Άλλαξαν οι απαιτήσεις. Η αγωνία εκείνης της πρώτης εκείνης ημέρας ίδια.
Τελειώνει ο χρόνος. Βλέπω την πόρτα από την άλλη πλευρά. Έτοιμη να ανοίξει για να φύγω. Χαίρομαι. Χαμογελώ. Κάποιοι περιμένουν από έξω. Όπως τότε εγώ. Παιδιά με όνειρα.
